عجیب است درد غریبی آن یگانه آفرینش !

اگر کسی بی کس و یار باش، غریب است اما غریبی اش جانکاه نیست.

غریب جانکاه کسی است که میلیونها نفر خود را شیعه او می خوانند اما در عین حال تنها و بی کس است!

او که همه انبیا و اولیا آرزوی ظهور او و خدمت در رکابش را داشته اند،چرا باید چنین مورد غفلت و بی توجهی پیروان خود قرار گیرد؟!

او که آنچنان مهربان و دلسوز است که می فرماید((من در شبانه روز صد مرتبه برای شیعیان گنه کارم دعا می کنم.)) چرا باید مورد نامهربانی ما مدعیان محبت قرار گیرد؟!

ای شیعیان!آیا موقع آن نرسیده است که به ندای مظلومیت آن حضرت که همچون جد غریبش صدا می زند((کیست مرا یاری کن؟))لبیک گفت؟!

تا چند در این ویران افسرده و زندانی

برگرفته از کتاب درد دل امام زمان

امام زمان علیه السلام در مراسم اطعامی که به نام حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام در مسجد سیده نرجس علیهما السلام لبنان برگزار شده بود در نامه ای که به صورت اعجازآمیزی در صندوق مسجد گذاشته بودند چنین مرقوم فرموده بودند:

((انا المهدی المنتظر، اقمت الصلوة فی مسجدکم و اکلت من ما اکلتم و دعوت لکم فادعوا لی بالفرج))⁽¹⁾

شرح زیارت ال یاسین ص358

یکی از کسانی که توفیق ملاقات با امام زمان(ارواخنافداه)را پیدا کرده آن حضرت را در حال ملاقات نموده است که بسیار ناراحت بوده و گریه می کرده اند. می گوید :از آن حضرت سوال کردم:آقا جان! ای سرورم، چرا اینقدر گریه می کنی؟ حضرت در جواب فرمودند: ((شیعیان مرا نمی خواهند))

باز پرسیدم :آقاجان، قربانتان بروم، اکثر مردم شما را می خواهند و همیشه برای فرج شما دعا میکنند.

حضرت فرمودند: ((از صد نفر، یکی ار آنها از ته قلب برای فرج من دعا نمی کنند اگر فقط شیعیان ایران، یک بار برای ظهور من انقلاب می کردند(و با هم مرا می خواستند)خداوند ظهور و فرج مرا می رساند))⁽¹⁾

آری ! اگر شیعیان ایرانف همه با هم یک انقلاب درونی و اخلاقی پیدا کنیم و با هم همدل شده و زمینه را برای ظهور آن حضرت فراهم آوریم حتما ظهور آن حضرت فرا می رسد. یکی از بزرگان در این زمینه می فرمودند: اگر مردم یک حالت انقطاع پیدا کنند و یکباره دلشان از همه جا بریده شود و فقط متوجه امام زمان علیه السلام شوند، حتما به خواست خدا ظهور انجام می شود، گاهی حتی برای یک مسابقه فوتبال ، چون اکثر مردم کشور قلبشان متوجه خدا شده و با هم دعا می کنند، نتیجه را تغیر می دهند و این سخن خداست که فرموده ((اگر دعای شما نبود خدا به شما توجهی نمی کرد⁽²⁾))

1-     در اوج تنهایی،ص 34

2-     سوره فرقان آیه77

از عمق ناپیدای مظلومیت ما صدایی آمدنت را وعده می داد.

صدا را، عدل خداوندی صلابت می بخشید و مهرِ ربانی گرما می داد.

و ما هرجه استقامت، از این صدا گرفتیم و هرچه تحمل، از این نوا دریافتیم.

در زیر سهمگینترین شکنجه ها تاب می آوردیم که شکنج زلف تو را می دیدیم.در کشاکش تازیانه ها و چکاچک شمشیرها، برق نگاه تو تابمان می داو صدای گامهای آمدنت توانمان می بخشید.

رایحه ات که مژده حضور تو را بر دوش می کشید مرهمی بر زخمهای نو به نومان بود و جبر جانهای شکسته مان. دردها همه از آن رو تاب آوردنی بود که آمدنی بودی.

ادامه مطلب...